Fıkıh literatüründe, babası vefat eden kız ve erkek çocuklara yetim denilmektedir. Yetimlere kalan miras veya başkaları tarafından yapılan hibeler yaşlarının küçüklüğü nedeniyle kendilerine teslim edilmeyip uygun kişilerin yanına bırakılır. Yetimleri koruyup gözeten bu kişiler gerekli harcamaları kendileri için yaparlar.

Cahiliye döneminde yetimlerin yakınları, babalarından kendilerine kalan malları haksız yere kendilerinden alıyorlardı. Allah’u Teâlâ buna binaen şu ayet-i kerimeyi indirdi: Yetimlerin mallarını (haksız olarak) yiyenler şüphesiz karınlarına ancak ateş dolduruyorlar. Zaten onlar alevlenmiş ateşe gireceklerdir (Nisâ 10). Aynı şekilde Efendimiz (aleyhissalâtu vesselam) yetimin malını haksız yere yemeyi, yedi büyük günah arasında saymıştır (Buhari).

İslam'ın yetim malına verdiği önem ve haksız yere tüketilmesini yasaklaması bazı kişiler tarafından yanlış anlaşılmış, yetim malının hiçbir şekilde yenilmeyeceği düşüncesine kapılmışlardır. Halbuki ayet-i kerimede yetim malının zülmen yani haksız yere yenilmesi yasaklanmıştır. Kaldı ki yetimlerin, babasız kaldıklarını kendilerine hissettirmemek İslam’ın en fazla üzerinde durduğu meselelerden biridir. Kendilerine bu şekilde bir muamelede bulunmak onları tamamen yalnızlaştıracak ve üzülmelerine sebebiyet verecektir.