cam kenarında kurduğum hayaller
ve öylece geçen zamanı heceliyorum
bir fısıltı kopuyor geçmişin izlerinden
tutmaya çalışıyorum kayıp giden yılları
nâfile bir uğraş ki bu
akan zamana karşı
boşa kürek sallıyorum hem de
bir sır bu, sır ki
bileni ermiş, bîhaber olanı câhil kılan

ayak uydursak mı bu düzene?
düşleyip özgürleşmek mi bütün mesele?
cesaretin varsa eğer, seçersin yolunu
yoksa sen de benim gibi olursun deli

tüm bildiklerinden ebeden ayrıl
toz duman içinde ses seda ver bu hayata
yaşıyorsun, hem de taşa toprağa çarpmadan
uzaktasın, bir uzak ki bu
uzakları yakın, yakınları kül eden

kalbimi doldurdum, zamansız ölen kelimelerle
toplamaya çalışıyorum kalanları
evvelden çıkarıp böldüğüm cümlelerden
küçücük bir el, kocaman bir yürek kopuyor
kuytu bir karanlıkta kül olan benliğimden

kulak ver geleceğe
dinle geçmişin sessizliğini
anlat kendine doğru bildiklerini
anlaman gerekecek bir gün
veya hiçbir zaman
göreceksin sen de diğerleri gibi
boş ve dolu olan bardağı
hangisi senin, hangisi sensin?
tartman lazım tüm olmuşları
âdil ol ve bırak onları sahip olduğu yere

kâinatla konuşsam, anlatsam derdimi

seni şikayet etsem
kulaklarımı çeken bir hâce gibi
doğruyu yanlıştan ayıklıyorum işte
yanılıyorsam eğer, çekmeye râzıyım
geçmiş yılların ceza yüklü zembilini

haber aldım ermişten
yine göç var, haber verin delilere!

farkındayım ve yaşıyorum olanları
tek bir yol ve tek bir doğru kaldı
içerde tutulacak gibi değil bu
bir infilak!
hakikate sarılan tüm sapmışlara
ve bir çığlık!
bana uzak olan her şeye.

Ömer Akyüz