kuşların ölümünü izliyorum

sigara külüyle kirlenmiş balkondan

ceviz ağacının en sağlam dalında yapılmış

içinde üç yavrunun olduğu yuvada

bir yavruyu kardeşleri atıyor yuvadan

sarı beyaz kirli kedinin

bir lokması oluyor

sadece izliyor annesi

kursağındaki yiyeceği

diğerlerine vererek

bir yavru da zayıf kalıyor

bacağı kırılan atın

sahibi tarafından vurulması gibi

dışlanıyor annesi tarafından

kaderin acısı

ya da acının kaderi yazılıyor

doğa kanununda

gözlerim bu acı manzarayı izlerken

çocuklar çıkıyor sokağa

ellerinde mor kuyruklu uçurtmalar

ve yüzlerinde

ölümü bilmeyen gülüşler

yüzü yokluğun tersimi olan bir çocuk

dışlanıyor aralarında

yuvadan atılan kuş

kediye bir lokma olurken

dışlanan çocuk

nefrete pay oluyor sokakta

aslında

çocuklar da çok zalim olabiliyor

çocuk ölümleri izliyorum ekranlarda

hem de çeşit çeşit renk renk

kimisi derisinin renginden ölürken

kimisi ırkından dolayı ölüyor

çiçekler şahitlik ediyor ölümlere

çelenk, demet ya da tek tek

elma kokulu katliama çelenk

Filistin’de yiten canlara demet

ülkemdeki ölümlere

tek bir çiçek şahitlik ediyor

çiçek ve ölüm

ne de tuhaf duruyor aslında

yaşaması için baktığımız çiçek

ölümlerimize şahitlik ediyor

ve çiçekleri de

çocuklar öldürüyor

acımasızca kopararak

bunca zulüm

yetişmiş beyinlerden geliyor

kemale ermiş yaşlardan

oysa unuttuk mu ki

hepimiz çocuktuk bir zamanlar